Girl.ge-ს რედაქცია გთავაზობთ ერთ დასაფიქრებელ ამბავს, თუ რა გავლენას ახდენს სკოლის წლები ადამიანის ცხოვრებაზე:
ბავშვობის ერთადერთი ასპექტი, რაზეც ვდარდობ, სწავლასა და შეფასებებზე ჩემი დამოკიდებულებაა. ალბათ, ფიქრობთ, რომ სკოლაში ცუდი ნიშნები მქონდა და ვდარდობ, რომ კარგად არ ვსწავლობდი. თუმცა საქმე ასე არაა! კარგი მოსწავლე ვიყავი, ზოგჯერ ფრიადოსანი და ამას ვნანობ.
ცუდი ნიშნები სკოლაში
დღეს თითქმის 30 წლის სიმაღლიდან სკოლის წლებს შემწყნარებლურად ვიხსენებ. მაშინ ყველაფრის მოსწრებას ვცდილობდი, გაკვეთილებს არ ვაცდენდი და სკოლაზე საჭიროზე მეტად ვღელავდი. ახლა ვხვდები, რომ შემეძლო სწავლის დიდი ნაწილი მშვიდად დამევიწყებინა და ჩემს ცხოვრებაში ამით ცოტა რამ თუ შეიცვლებოდა.
მე–11 კლასში ყველას გველოდა ტესტირება, რომლის შედეგები უნივერსიტეტში მიღებაზე გავლენას მოახდენდა. ატესტატს არავინ უყურებდა, მხოლოდ გაკვრით თუ გახედავდნენ. წლების განმავლობაში ეს პატარა ძალაც დაკარგა. თუმცა კარგად მახსოვს, რომ თითოეული ქულა ტანჯვით და ცრემლით მოპოვებული მქონდა.
რატომ არის ზოგიერთი ბავშვი სკოლის მიმართ მგრძნობიარე? პირველ რიგში, მაშინ ნაკლები ცხოვრებისეული გამოცდილება გვქონდა, რომ დახარჯული ენერგია და შედეგი შეგვედარებინა. მაგალითად, 14 წლის ასაკში 80/20 წესის შესახებ არაფერი ვიცოდი, არადა ის ეფექტურია. ისიც არ მიფიქრია, რომ შევჩერებულიყავი და ცხოვრების თითქმის 90% სკოლისთვის არ დამეთმო.
ღირდა კი
ცუდი შეფასება სამყაროს დასასრულად მიმაჩნდა. შესაძლოა, ამას დედაც განაპირობებდა, რომელმაც თავადაც არ იცოდა რა რეაქცია ჰქონოდა. ერთი მხრივ, სურდა, რომ კარგად მესწავლა. მეორე მხრივ, სურდა მცოდნოდა, რომ ნიშნები ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი არაა.
საბოლოოდ ისე მოხდა, რომ ერთი და იმავე სამიანზე შეეძლო პირველად კარგი რეაქცია ჰქონოდა, მეორედ საშინელი. ამას ჩემი ფსიქიკისთვის მშვიდობა არ მოჰქონდა. პირიქით, სახლისკენ მიმავალ გზაზე ყოველთვის ვკანკალებდი, არ ვიცოდი, თუ რა მელოდა.
ბავშვური ლოგიკამ ისე იმუშავა, რომ იმ დროისთვის აშკარა დასკვნამდე მივედი: ყოველთვის კარგად უნდა ვისწავლო და მაშინ სკანდალები და განწყობის ცვლილებები არ იქნება. ოღონდ მუდმივად მაღალი ქულების მიღება მარტივი არ იყო. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც მშობლებს რეპეტიტორების ფული არ ჰქონდათ.
სკოლის დამთავრებისას წარმოუდგენლად ბედნიერი ვიყავი. ვიცი, რომ ბევრისთვის ეს უცნაურად ჟღერს. ჩემს ცხოვრებაში სკოლის წლები ყველაზე საშინელი იყო. მშობლებზე, გაკვეთილებზე, სხვის აზრსა და დაუსრულებელ მოთხოვნებზე დამოკიდებული ვიყავი. საბედნიეროდ, უნივერსიტეტში ჩაბარებისას სრული თავისუფლება მომცეს და თავად ავირჩიე ის, რაც ნამდვილად მაინტერესებდა.
უნივერსიტეტში თავად ჩავაბარე. იქ, ქულებზე ანგარიშზე მხოლოდ საკუთარ თავს ვაბარებდი. იცით, აკადემიურ მოსწრებაზე ვარდნა და აღმავლის პერიოდები მქონდა, მაგრამ სწავლიდან სიამოვნებას ვიღებდი. უფრო მეტიც, საინტერესო ხალხთან ურთიერთობის და სხვადასხვა წლების გამოცდილების დაგროვების შესაძლებლობა მქონდა. ეს შესანიშნავი დრო იყო.
რედაქციისგან
თუ არ იცით, როგორი რეაქცია გქონდეთ ბავშვის ცუდ ნიშნებზე, სიტუაციაში უფრო ღრმად ჩახედვა სცადეთ. სამყაროს მისი თვალებით შეხედეთ და სკოლის წლები გაიხსენეთ. ძალიან გთხოვთ, ბავშვი არასდროს დასაჯოთ კოშმარული მოლოდინით „აი, სახლში მივალთ და გიჩვენებ“. ჩემი შფოთვა, რომლის გადალახვასაც დღემდე ვცდილობ, სწორედ მსგავსი მომენტების გამო გაჩნდა.
ისინი იმდენად მძულდა, რომ დღემდე მძაფრად ვრეაგირებ ადამიანებზე, რომლებიც ასე იქცევიან. „დამწნილებულ“ და მტანჯველ მოლოდინს ვერ ვიტან. მირჩევნია, ყველაფერი ახლავე მოვაგვარო და სიტუაცია გავუშვა.
თქვენ როგორ რეაგირებთ შვილის ცუდ ნიშნებზე?
