– გამოცვალე.
– საღამო მშვიდობის, ნანა დეიდა – თავს ვიკავებ. – რამე არ მოგწონთ? – დავხედე თეფშს, რომელზედაც დედამთილმა თითით მიმანიშნა. სუფრასთან მოსვლაც ვერ მოასწრო, მაგრამ უკვე იპოვა რაღაც, რისთვისაც მისაყვედურა.
– წყლის შემშრალ წვეთებს ვხედავ. ცუდად არის გაწმენდილი. სპეციალურად დატოვე ხელსაყრელი გარემო მიკრობებისთვის? – შუბლს იჭმუხნის დემონსტრაციულად.
– ეს უბრალოდ წყალია, – ვამბობ მე, მაგრამ თეფშს ვიღებ, რომელიც, სხვათა შორის, მშვენივრად არის გაპრიალებული და ბრწყინავს.
დედამთილის უკმაყოფილო წუწუნის თანხლებით სამზარეულოში გავდივარ და ორიოდე წუთში იმავე თეფშით ვბრუნდები.
– ასე ჯობია, – აცხადებს ნანა დეიდა, რომელმაც ვერაფერი შენიშნა. სკამიდან არარსებულ მტვრის ნაწილაკებს წმენდს და ჯდება. – გმადლობთ, ძვირფასო, – არბილებს ტონს სწორედ იმ მომენტში, როდესაც მისაღებში ირაკლი შედის.
ის მიწვევს, მაგრამ მთელი ამ წლების განმავლობაში ჭკუა მომემატა და მის შემოტევებს შევეჩვიე. ვხვდები დედამთილის ამპარტავნებულ მზერას – და საათს ვუყურებ.
– ბებო, – მისკენ მიბაჯბაჯებს დათუნა და ხელებს შლის ჩასახუტებლად. ის მხოლოდ წამით ეხუტება და არ აძლევს უფლებას, რომ მის ღია ცისფერ კოსტიუმს შეეხოს – იდეალურს, კაშკაშას, სულ ახალს.
– ისევ გაითხუპნა,- ტალახში გათხუპნული ლეკვივით მაწოდებს შვილს.
მე ხელებს კანკალით ვუწმენდ და მაინტერესებს, სად მოახერხა დათუნამ ხელების დასვრა, სანამ მე სადილს ვამზადებდი. ავტოფარეხი ნამდვილად დავკეტე და ასჯერ შევამოწმე ირაკლისთან დილის ჩხუბის შემდეგ.
– ეს არის ეს? – ჩავჩურჩულებ ბავშვს ყურში.
– ეს დედას, – პლასტილინიგან გაკეთებულ ყვავილს იღებს თავისი დაუთოებული შარვლის ჯიბიდან. ყავისფერს, რადგან დანარჩენი ფერები დავმალე, მაგრამ ეს ნაჭერი ვერ ვიპოვე. მაძლევს, მიღიმის და ქებას ელის.
– გმადლობთ, ძვირფასო, – ვართმევ, მაგრამ დამალვას ვერ ვასწრებ, დედამთილის მძიმე, იმედგაცრუებული კვნესა მესმის.
ბავშვს მშვიდად ვსვამ ჩემს გვერდით სკამზე, მისგან მოშორებით. იმედი მაქვს, ჩვეულებისამებრ, სწრაფად მობეზრდება შვილიშვილთან ყოფნა და ჩვენგან გაქცევას დააპირებს. ალბათ საათნახევარ-ორ საათს გაჩერდება, უფრო მეტ ხან ის დათუნასთან არასოდეს ყოფილა. თავისთან კი საერთოდ არ მიჰყავს. მას ახალი დივნები აქვს, იშვიათი ვაზები, ძვირფასი ნახატები, ამიტომ მის სახლში “პატარა ქარიშხლის” ადგილი არ არის. თუმცა, მე მას ჩემს შვილს არც ვანდობდი.
– დღემ როგორ ჩაიარა? – პიჯაკს ვართმევ ირაკლის.
გულწრფელად მიხარია ჩემი ქმრის დანახვა, მაგრამ სახიდან ღიმილი მიქრება, როცა მის მკაცრ მზერას ვიჭერ.
– ნორმალურად, – ამბობს ის და ტელეფონში ამოწმებს ელ.ფოსტას.
მაგიდასთან თავის ადგილს იკავებს და ტელეფონს მაგიდაზე დებს. არ იშორებს მას მთელი საღამოს განმავლობაში.
მე მახსენდება მისი სიტყვები დნმ ტესტის შესახებ. ნუთუ ირაკლიმ ეს მართლა გააკეთა? მაგრამ, მე არაფრის მეშინია – შვილი ნამდვილად მისგანაა, არ მიღალატია. თუმცა, ქმრის ტოტალური უნდობლობა ჩემთვის ძალიან მტკივნეულია. ნუთუ დედამისმა განაწყო ჩემს წინააღმდეგ? მან თავად იცის ჩვენი სიტუაცია…
– ძალიან მარილიანია, – ნერვიულად გასწია ირაკლიმ თეფში.
– სავსებით ნორმალურია, – ამბობს ჩემი დედამთილი, რაც თითქმის ქათინაურივით ჟღერს მისი ტუჩებიდან.
მადლობის ნიშნად თავს ვუქნევ და ვდგები ჩემი ქმრის თეფშის გამოსაცვლელად. ის ხელახლა ამოწმებს ფოსტას. ნერვიულობს. და უნებურად მეც ვიწყებ ნერვიულობას, თუმცა არაფერში ვარ დამნაშავე.
– გეყოფა, გთხოვ, იქ ახალს ვერაფერს ნახავ, – ვამბობ ნაწყენად.
– ვნახოთ , – ჩუმად ამბობს ირაკლი.
თეფშს ვტოვებ და ჩუმად ვშორდები. სკამზე ვჯდები და ჩემს კერძს ჰიპნოზს ვუკეთებ, რომელიც მინდა, რომ ჩემს ქმარს თავზე დავასხა. მადა არ მაქვს, განწყობა – მით უმეტეს. წუთებს ვითვლი იმ მომენტამდე, როდესაც დედამთილს დავემშვიდობები და დათუნასთან ერთად საბავშვო ოთახში ჩავიკეტები. ან ბაღში, შემოდგომის ბოლო თბილი საღამოები რომ არ გამოვტოვო. ბუნება უფრო გულმოწყალეა ჩემს მიმართ, ვიდრე ადამიანები.
– მოთმინება იქონიე, შვილო, – შეკრულ მუშტს ხელისგულს აფარებს ჩემი დედამთილი. – გაიხსენე ვინ არის და საიდან მოვიყვანეთ.
– ისე ამბობთ, თითქოს ნაგავსაყრელზე მიპოვეთ, – ვეღარ მოვითმინე და ვუპასუხე.
– უმადური ხარ, ძვირფასო, – მაწყვეტინებს ცივად. – გაიხსენე საერთო საცხოვრებლის ის ოთახი, საიდანაც გადმოხვედი ირაკლისთან. და არ დაგავიწყდეს, რომ ჩვენს გარდა სხვა არავინ გყავს.
მე კი ფიქრებით წარსულში ვბრუნდები. მიუხედავად სიღარიბისა, მაშინ თავს უფრო თავისუფლად ვგრძნობდი. ვსწავლობდი, ირაკლის ვხვდებოდი, მიყვარდა …
– ზუსტად, – ეუბნება ის დედამისს. – ერთგულებით უნდა ეპასუხა, – მესვრის მკაცრ მზერას.
– მე ერთგული ვარ, – თავს ვწევ მაღლა.
– ვნახოთ…
