უკვე 14 წელია, რაც გათხოვილი ვარ, თუმცა ქმარი ამ ხნის განმავლობაში არასოდეს მყვარებია. მერაბს ცოლად მხოლოდ იმიტომ გავყევი, რომ დედამ შთამაგონა მიზანშეუწონელი აზრები ცხოვრებასა და ადრეულ ასაკში ოჯახის შექმნაზე. ის მუდამ ჩამჩიჩინებდა: “სიყვარულისგან კარგს არაფერს ელოდო. მას მოაქვს ტანჯვა, ერთ დროს ამაღლებული გრძნობები ქრება, მამაკაცები მხოლოდ სექსზე ფიქრობენ, მათი უმრავლესობა ლოთი, უქნარა და მექალთანეა. აქედან გამომდინარე, ცოლად გაჰყევი შეძლებულს და დადებითი ხასიათის მქონეს. მთავარია, რომ მას უყვარდე და არა შენ – ის”.
დედაჩემის დამოძღვრება გაითავისა ჩემმა დამ, რომელიც სწორედ მისი რჩევებით ხელმძღვანელობდა რჩეული მამაკაცის ძებნისას. თიკო მოსვენებას არ მაძლევდა და ჩემს პირად ცხოვრებაში აქტიურად ერეოდა, ის ყველაფერში ყოფდა ცხვირს და საკუთარ შეცდომებზე სწავლას არ მაცდიდა.
საბოლოო ჯამში, ჩემს ცხოვრებაში აღმოჩნდა დადებით თვისებებით შემკური და ფინანსურად უზრუნველყოფილი პიროვნება, რომელსაც შევუყვარდი. მერაბის მიმართ არაფერს ვგრძნობდი, ის ჩემს შესაფერისად არ მიმაჩნდა. ის ჩემს მიმართ ყურადღების ჟესტებს ავლენდა, ყვავილებით და საჩუქრებით მანებივრებდა. რასაკვირველია, დედა მერაბით აღტაცებული იყო. ის მაფრთხილებდა, რომ მოცემული შანსი ხელიდან არ უნდა გამეშვა.
საბოლოო ჯამში, მშობელს დავუჯერე და მერაბს ცოლად გავყევი, მალევე მისგან შვილებიც გავაჩინე. მეგონა, რომ გარკვეული ხნის მერე მის შეყვარებას შევძლებდი, თუმცა გულს ვერ უბრძანებ.
გავიდა წლები. ახლა დედა ჩემს უფროს ქალიშვილს ზუსტად იმავე რჩევებით მოძღვრავს, რითაც ადრე მე და ჩემს დას გამოგვიჭედა ყურები. მშობელს არაერთხელ ვუთხარი, რომ მოზარდის პირად ცხოვრებაში არ ჩარეულიყო, თუმცა, ამაოდ. ახლა დედის ზარებს აღარ ვპასუხობ და არც ვურეკავ. თავის დროზე მასთან ურთიერთობა რომ გამეწყვიტა და საკუთარი გულისთქმისათვის მიმეგდო ყური, ვინ იცის, იქნებ დღეს საყვარელი მამაკაცის გვერდით ვყოფილიყავი.
