- – დედა, არ ინერვიულო. მამუკა ძალიან საქმიანია! მას საკუთარი ბინაც აქვს! მართალია ქალაქის გარეუბანში, მაგრამ საკუთარი!
ანამ ქორწილი და ოჯახური ცხოვრების თითქმის შვიდი წელი გაიხსენა, როგორც ერთი საინტერესო მოგზაურობა.გარდა ბოლო სამი თვისა.თავიდან ყველაფერი კარგად იყო. საერთო ანგარიშიდან ჯერ 1000, მერე 2000. ანას ყურადღება არ მიუქცევია.როდესაც ანგარიშიდან 3000 მოიხსნა, მან ქმარს დაურეკა.
მამუკამ იგი დაამშვიდა:
- – საქმისთვის მჭირდება. მერე ხელფასიდან შევიტან.
ანა დამშვიდდა. ამ თანხამ არ შეაშინა, მამუკა გაცილებით მეტს გამოიმუშავებდა.შემდეგ იყო 4000 ნაღდი ფულით.
ქმარმა ამჯერადაც სწრაფად გამონახა პასუხი:
- – მე მოვხსენი და ერთ კვირაში დავაბრუნებ. ხომ გჯერა ჩემი ?
ანას სჯეროდა. მამუკა მასზე თითქმის 8 წლით უფროსი იყო. დაქორწინების პერიოდში მას უკვე ჰქონდა ბინა და მანქანაც და მისი მშობლები ღარიბები არ იყვნენ.ანას მსგავსი არაფერი ჰქონდა. მათი ახალი ფართო და დიდი ბინა, ასევე მამუკას დამსახურება იყო. თუმცა, ეს ბინა მეუღლეების ერთობლივი საკუთრებას წარმოადგენდა.ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა, სანამ მას ბანკიდან არ დაურეკავდნენ. თემა საკმაოდ ჩვეულებრივი იყო – ბარათის ხელახალი გაცემა, მაგრამ საუბრისას მენეჯერს საკრედიტო დავალიანებაზე წამოსცდა.
- – დავალიანება? მე არ მაქვს საკრედიტო ბარათი.
- – თქვენ არა.
- – მამუკას? ეს შეცდომაა! მას არასოდეს ჰქონია საკრედიტო ბარათი!
- – დიახ, ალბათ შეცდომა. კარგად ბრძანდებოდეთ!
ანა სერიოზულად ანერვიულდა. ანგარიშის ამონაწერების შესწავლა დაიწყო. მას არასოდეს გაუკეთებია ეს, მხოლოდ მაშინ რეაგირებდა, თუ მოხსნილი თანხა დიდი იყო.ერთი საათის შემდეგ ქალი უკვე პანიკაში იყო.ბოლო ორი თვის განმავლობაში, მამუკას რომელიღაც ანგარიშზე ყოველდღიურად, მცირე თანხებით, საკმაოდ დიდი თანხა გადაერიცხა!საღამოს მან დაკითხვა მოაწყო, რის შედეგადაც ერთი რამ გაირკვა:
საქმეები არც ისე კარგად იყო, როგორც ანას ეგონა და როგორც მამუკა ცდილობდა ყველაფრის წარმოჩენას.საკრედიტო ბარათის დავალიანების გარდა იყო ფულადი სესხიც, რომელიც მამუკას ცოლის გაფრთხილების გარეშე აეღო სხვა ბანკიდან.მთლიანი დავალიანება საკმაოდ დიდი იყო.ანასთვის ეს ასტრონომიულ თანხას წარმოადგენდა. ის სამი დღის შემდეგად კი არ დამშვიდებულა.
შედეგად, მან ქმარს შესთავაზა:
- – გაყიდე შენი ბინა და დაფარე შენი ყველა დავალიანება. ვალები შენია და შენ უნდა გადაიხადო!
მამუკამ ეს ვარიანტი მაშინვე უარყო:
- – არაფერს არ გავყიდი. ბინა ჩემი იქნება, რაც არ უნდა მოხდეს.
- – გესმის, რომ ახლა ჩვენს ფინანსურ მდგომარეობას სწირავ ამ საცოდავ ბინას?
- – ეს ასე არ არის, შენ ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ხარ მსოფლიოში! მაგრამ ჩემს ბინას ვერ გავყიდი!
- – რატომ? – გაბრაზებული ყვიროდა ცოლი. – რა არის ამ ბინაში ასეთი, რომ არ გინდა მასთან განშორება.
მამუკამ ანას შეხედა და ძლივს წარმოთქვა:
- – ბინა ჩემი არ არის.
- – როგორ თუ შენი არ არის? მოიცადე! – უცებ ანას გონება გაუნათდა. – უკვე გაყიდე? ანუ კიდევ უფრო მეტი ვალი გქონდა?
- – არა, რას ამბობ! მე ყველა ვალზე გითხარი! და ბინა არ გამიყიდია! იმიტომ რომ, ნებისმიერ შემთხვევაში ამის გაკეთებას ვერ შევძლებდი!
- – რატომ?
- – ბინა დედაჩემის საკუთრებაა და ის ნამდვილად არ გაყიდის.
- – მაგრამ შენ გასაღებები გაქვს! ჩვენ ხომ იქ ვცხოვრობდით, სანამ ამ ბინას ვიყიდიდით!
- – დიახ, მე შემიძლია იქ ცხოვრება, მაგრამ მესაკუთრე დედაჩემია.
- – მაშინვე რატომ არ თქვი, რომ ბინა შენი არ იყო? როდესაც ერთმანეთს ვხვდებოდით?
- – რატომ უნდა მეთქვა? რა საჭირო იყო ფსონის ბინაზე დადება? მე და შენ ჩვენი ოჯახი და სახლი გვაქვს, ჩემიც რომ ყოფილიყო, ამ ოჯახთან კავშირი არ ექნებოდა.
- – ახლა არც მე მინდა ვიყო შენი ოჯახის წევრი. შენ უბრალოდ მატყუარა ხარ!
მათ გაყიდეს თავიანთი ბინა იმ პირობით, რომ მამუკამ ცოლს მისცა მინდობილობა, რომ ფულის ნაწილი მას განეკარგა.ფულის მიღების შემდეგ, ანამ ქმრის ფულით მისი ვალები დაფარა.მხოლოდ ამის შემდეგ დაშორდა ანა მამუკას და თავისუფლად ამოისუნთქა.ის აღარ ურთიერთობს არც ყოფილ ქმართან და არც მის ნათესავებთან.ანა ძველებურად დარწმუნებულია, რომ ის მოატყუეს, როდესაც არ უთხრეს ქალაქის გარეუბანში მდებარე ბინის ნამდვილი მფლობელის შესახებ.
დიახ, ახლა მას გაცილებით ნაკლები ფული აქვს, მაგრამ ბევრად უფრო მშვიდად გრძნობს თავს.
