Girl.ge-ის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარ პრობლემაზე საუბრობს, ფსიქოლოგი კი – მის კითხვას პასუხობს.
მინდა გარედან შევხედო, რომ გავიგო შემთხვევით ჩემში ხომ არ არის პრობლემა. მარადიული კითხვა: დედა და ქალიშვილი (მე ქალიშვილი ვარ). მე ვარ 35 წლის, დედაჩემი 70 წლამდე. ჩვენს ოჯახში სამი შვილია (მყავს ორი უფროსი ძმა, ოჯახებითა და შვილებით). მთელი ცხოვრება, ჩვენ ყველანი (მამას ჩათვლით) იძულებულნი ვართ ვიცხოვროთ დედის წყენების მიხედვით. ისინი უსასრულოა. ახლა, მადლობა ღმერთს, ყველა ცალ-ცალკე ვცხოვრობთ (და მე საერთოდ სხვა ქვეყანაში ვარ), მაგრამ ვიღაცას ყოველთვის აქვს კონფლიქტი დედაჩემთან. უფრო სწორად, ის ყოველთვის არ ელაპარაკება რომელიმე ჩვენგანს.
ერთხელ ჩემს ძმას ორი წლის მანძილზე არ ელაპარაკებოდა, მე – წელიწადნახევრის. მამასთან (განქორწინებამდე), ზოგადად, ის მუდმივად ასეთი ბოიკოტების მდგომარეობაში ცხოვრობდა. ბოიკოტი ცხადდება გაფრთხილების გარეშე და ცალმხრივად. თითქოს დანაღმულ ველზე დადიხარ და არასოდეს იცი რა იქნება ტრიგერი. და რადგან დედა ძვლების ტვინამდე ეჭვიანი ადამიანია, მას მუდმივად ეჩვენება, რომ ყველა მის წინააღმდეგაა, რომ მას მხოლოდ იყენებენ და მადლიერი არავინ არ არის. ის ცდილობს ყველაფერი გააკეთოს ჩვენთვის და გაგვახაროს, ჩვენ კი ყველა უმადური ეგოისტები ვართ. საინტერესოა ის, რომ ჩვენ ყველანი კარგად ვუგებთ ერთმანეთს (დედას გარდა), თუმცა იშვიათად.
მამა, ზოგადად, უდარდელი ფილოსოფოსია. მე ვცდილობ, დედაჩემთან ნეიტრალური ურთიერთობა შევინარჩუნო (და ყველა დანარჩენთან, ძალიან კომფორტულად ვარ), მაგრამ ის მაინც ვერ ეგუება იმ ფაქტს, რომ ჩვენ არასოდეს ვიქნებით ისე ახლოს, როგორც მას სურს. მთელი ბავშვობა დედაჩემი მაკრიტიკებდა, გულს არასოდეს ვუშლიდი, რადგან, როგორც კი სიყვარულზე დავილაპარაკებდი, ჭკუიდან გადადიოდა, ამიტომ ყველაფერს დღიურში ვიწერდი, რაღაც მომენტში საერთოდ არაფერს ვუყვებოდი. მე ის შორიდან მიყვარს, მეტის მიცემა არ შემიძლია და არც მინდა და ასევე არ მინდა, რომ საქმე მქონდეს მის წყენებთან. გარდა ამისა, თუ შენ გადადგამ პირველ ნაბიჯს შერიგებისკენ, ის შეიძლება არც კი დაგელაპარაკოს.
როგორც ჩანს, ის არ არის ისეთი ადამიანი, რომელსაც სიმართლე სჭირდება. ანუ, თუ რამეს დააშავებს, ამის შესახებ ვერ ვეტყვით, რადგან განაწყენდება. არასოდეს გადმოუდგამს პირველი ნაბიჯი, ბოდიში არ მოუხდია – მისთვის უფრო მოსახერხებელია, რომ სხვებმა იგრძნონ თავი დამნაშავედ. მან ბოიკოტი ჩემს 6 წლის შვილსაც კი გამოუცხადა. ჩემი შეგონებაზე: “წადი და დაელაპარაკე, უთხარი რა არ მოგეწონა და ისიც გეტყვის“ – მოკუმული ტუჩებით მიპასუხა: “მე არ მიმაჩნია საჭიროდ ბოდიშის მოხდა ექვსი წლის ბავშვთან! მე თქვენი პატარა გოგო არ ვარ!”. და ასეა ყველაფერში.
როგორ მოვიქცე? ყურადღება არ მივაქციო და როგორც მოზარს ისე მოვექცე? აგერ, მე ჩემი მეზრდება, ასევე ხასიათით (და არც მე ვარ საჩუქარი). ახლა ის ჩვენ არც ერთს არ გველაპარაკება.
კარგი, დაუშვათ დედათქვენი არ არის ყველაზე სასიამოვნო ადამიანი და სიცოცხლის მოწამლვის დიდი ოსტატია.
მისი ხელახალი აღზრდა შეუძლებელია, სუფთა წყალზე გამოყვანა – უაზრობაა. ეს მოცემულობაა – დედასთან ცუდია. რა სურს ადამიანს, რომელიც თავს ცუდად გრძნობს სხვა ადამიანთან?
მას სურს, რომ ამ სხვა ადამიანთან უცბად, მოულოდნელად, კარგად იგრძნოს თავი? არა მგონია, იდიოტი ხომ არ არის.
ეს ნიშნავს, რომ მას სურს რაც შეიძლება ნაკლები კონტაქტი ჰქონდეს ამ ადამიანთან.
ზოგჯერ მას სურს ამ სხვა ადამიანისგან ძალიან შორს წავიდეს, რადგან ეს შეუძლებელია.
თქვენ უკვე გააკეთეთ ეს. მიუწვდომელი ხართ. ამ კონტაქტის დოზირება შეგიძლიათ ზუსტად ისე, როგორც საჭიროა უმტკივნეულოდ ასატანად.
რა არ გაწყობთ?
დედა ცოცხალია და კარგადაა. თუ მას რამე დასჭირდება – ბევრნი ხართ, ყველაფრით უზრუნველყოფთ.
დედა კარგად არ გელაპარაკებათ? ის ყოველთვის ასე გელაპარაკებოდათ, ახალი არაფერია.
დედა არ გელაპარაკებათ? და მადლობა ღმერთს, კიდევ უკეთესი.
სხვა დედა გინდათ?
რისთვის, შეგიძლიათ მითხრათ? რომ რა? არავინ გყავთ ვისაც დაელაპარაკებით? არა მგონია.
გამოდის რომ, თქვენ მსოფლიოში წესრიგი გინდათ. ბავშვები სკოლაში დადიან, ბებია ღვეზელებს აცხობს, ქმარს სამსახურში აწინაურებენ, არჩევნებში ის იმარჯვებს ვინც თქვენ გინდათ.
სასაცილოა? სწორედ ასეა.
