- – როგორ ხარ? არ გააჩინე? – სიცილით მიესალმა გია თავის დას.
- – როგორ მოხდა, რომ მოხვედი? ამბობენ, მშობლებს ხშირად სტუმრობ ხოლმე.
- – შენც ხომ აქ ხარ.
- – მე ორ თვეში ერთხელ ჩამოვდივარ, შენ კი ყოველ კვირა აქ ხარ.
- – საქმეები მაქვს. მშობლები სად არიან?
- – როგორც ყოველთვის სოფელში წავიდნენ, მაგრამ მითხრეს, რომ შენ გაჭამო. ასე რატომ ზრუნავენ შენზე მშობლები?
- – იმიტომ, რომ მე ვზრუნავ მათზე და ისინი ზრუნავენ ჩემზე.
- – ფულზე ლაპარაკობ? მითხრეს, რომ გამდიდრებულხარ.
- – არა მხოლოდ, – თვალი ჩაუკრა გიამ.
- – რაზე ლაპარაკობ?
- – ბინას მე მომცემენ.
- – სერიოზულად?
- – აბა, გგონია შენ მოგცემენ, ქალიშვილს, რომელიც ხან სად არის და ხან სად, თავიანთ ქონებას დაუტოვებენ? არა! მე მყარად ვდგავარ ფეხზე და მათ ვეხმარები.
მარინა დაფიქრდა. პრინციპში, ლოგიკური იყო. ნამდვილად, სად აღარ ყოფილა და სად აღარ უცხოვრია მას. მას ნამდვილად არ სჭირდებოდა მშობლების ბინა. მაგრამ მაინც….
ძმა თავის საქმეებზე წავიდა, მარინამ კი მშობლებს დაურეკა:
- – გიამ მითხრა, რომ ბინას მას აძლევთ.
- – ჩვენ ვაძლევთ ბინას? რაზე ლაპარაკობ? არაფერი არ ვიცი. რანაირად მივცემთ ბინას, თუ ჩვენ თვითონ ვცხოვრობთ მასში?
მამამ ასევე დაადასტურა, რომ:” ა) მათ შვილისგან ბინის ფული არ მიუღიათ და ბ) ბინის მიცემას არ აპირებენ.
ძმამ კი, თავის გასამართლებლად აი, რა უპასუხა:
- – შენ უბრალოდ გლობალურად ვერ აზროვნებ. შენს მშობლებს არ სურთ შენთვის ყველაფრის თქმა. მაგრამ ბინა ჩემია და შენ ამას უნდა შეეგუო!
მარინას სამი დღე თავი სტკიოდა ამაზე ფიქრით.
მაგრამ ყველაფერი დედის ზარმა გადაწყვიტა:
- – გამახსენდა. ბინა არის! ნამდვილად.
- – რაზე ლაპარაკობ დედა?
- – როგორ არ გამახსენდა! დაახლოებით ერთი წლის წინ გიამ მე და მამაშენი რომელიღაც ოფისში წაგვიყვანა მშენებარე ბინა გაგვიფორმა!
- – დედა, ეს როგორ დაგავიწყდა?!
- – ის ხომ ჯერ არ არსებობს – შენდება! ხოდა, ჩვენც დაგვავიწყდა. მეხსიერება აღარ გვივარგა, რაც თვალწინ არ გვაქვს, გვავიწყდება.
ექვსი თვის შემდეგ, და და ძმა კვლავ წავიდნენ მშობლების მოსანახულებლად. წინასწარ არ გაუფრთხილებიათ, სიურპრიზის მოწყობა უნდოდათ.
და სიურპრიზი მართლაც იყო.
მშობლები სახლში არ იყვნენ და ბავშვები სოფელში წავიდნენ. ზამთარში მგზავრობა არც თუ ისე კარგი იყო, მაგრამ სხვა არჩევანი არ ჰქონდათ.
ვახშამზე მშობლებმა ისაუბრეს მათ ცხოვრებაში არსებულ კარდინალურ ცვლილებებზე.
- – გადავწყვიტეთ აქ დავსახლებულიყავით სოფელში. ქალაქის ცხოვრება დასრულდა. საბედნიეროდ, მშენებარე ბინა კარგად გავყიდეთ!
გია კინაღამ ჩაით დაიხრჩო.
- – როგორ თუ გაყიდეთ? დედა, რამე ხომ არ გეშლება?
- – გია, სოფელში გადმოსასვლელად ფული გვჭირდებოდა. ხომ იცი, მიწა ახლა რა ძვირი ღირს!
ვაჟი მშობლებს ისე უყურებდა, თითქოს მათი საუბარი არ ესმოდა.
- – რა სოფელი? ეს ჩემი ბინა იყო! ახლა აღარ არის?!
- – მაგრამ ჩვენ ვიყიდეთ დიდი სახლი და უზარმაზარი ნაკვეთი, თითქმის 30 ჰექტარი. ახლომდებარე ქუჩაზე!
მარინა შეკრთა:
- – 30 ჰექტარი და დიდი სახლი აქ? და ამისთვის მშენებარე ბინის ფული საკმარისი იყო?
- – არა.
- – ჩვენი ბინაც გავყიდეთ.
მაგრამ გიას, როგორც ჩანს, საკუთარი ბინის ბედი ბევრად უფრო აწუხებდა:
- – ის ხომ ჩემი იყო! მე ვიყიდე ჩემთვის! უბრალოდ თქვენზე გავაფორმე!
- – კი? მამამ დარცხვენილმა შეხედა შვილს. – არ მახსენდება, რომ ამის შესახებ გეთქვა? დედაშენს ახსოვს?
- – არა, – ჩაიჩურჩულა დედამ, ასეთივე დარცხვენილმა. შენ ჩვენთვის არაფერი გითქვამს, ყოველთვის გვეგონა, რომ ჩვენთვის იყიდე. რემონტზეც კი ვფიქრობდით. შემდეგ კი ეს სახლი გამოჩნდა და აქ გადმოსვლა გადავწყვიტეთ.
უცებ მარინას გაეცინა. ნათესავები ისე უყურებდნენ, როგორც გიჟს, მაგრამ მას არ აინტერესებდა.
როდესაც სამი დღის შემდეგ გია და მარინა თავიანთი ბავშვობის ეზოში დადიოდნენ, სკამზე მჯდომი მეზობლები ინტერესით უყურებდნენ გიას. ზოგი ფეხზეც კი წამოდგა და პატივისცემით მიესალმა ძმას.
მარინას ხმამაღალი სიცილი აუტყდა.
- – რას იცინი?
- – ოჰ, ეს ხომ ძალიან სასაცილოა! შენ უნებურად გახდი სანიმუშო შვილი, რომელიც მშობლებს სოფელში გადასახლებაში დაეხმარა! მეზობლები ალბათ შენზე გიჟდებიან, მაგრამ მათ არ იციან, რომ შენ ასე დახმარებას არ აპირებდი! ჰა-ჰა-ჰა!
ძმა მოცინარ დას უყურებდა და კანკალს ვერ იკავებდა.
მშენებარე ბინაში ჩადებული ფული და მშობლების ბინა ხელიდან გაექცა. ახლა ყველაფერი თავიდან უნდა დაიწყოს. და მშობლები… გაუშვი იცხოვრონ თავიანთ სოფელში!
